Een lente revolutie in Marokko ?
25/01/12 : Commentaar
Drie maanden geleden hebben de parlementsverkiezingen in Marokko plaats gevonden. Deze verkiezingen maken deel uit van veel hervormingen die koning Mohammed VI heeft doorgevoerd. De vorst wil daarmee voorkomen dat de onrust in de Arabische wereld overslaat naar Marokko. Volgens de protestbeweging “20 Februari” verandert er niet veel in Marokko. De groepering had daarom opgeroepen tot een boycot van de verkiezingen.
In oktober waren er verkiezingen in Tunesië, het land waar de Arabische Lente begon. Daar won de conservatieve islamitische partij, Ennahda. In Egypte, waar eind november de parlementsverkiezingen zijn geweest, is de islamistische Moslimbroederschap de grootste partij geworden. In elk Arabisch land is er onrust. Ook in Marokko. We kunnen ons dus afvragen of de Arabische Lente ook in Marokko zal plaats vinden.
Veel landen zijn in een veel slechtere staat dan landen waar er een revolutie is uitgebroken. Bijvoorbeeld Tunesïe. Tunesïe kent, vergeleken met Marokko veel minder corruptie en armoede. Toch is daar een revolutie uitgebroken en komt het maar niet op gang in Marokko.
Net als andere Noord-Afrikaanse en Arabische landen was Marokko begin dit jaar het toneel van protesten tegen het gebrek aan vrijheid en de wijdverbreide corruptie. Veel jongeren en werklozen hebben lange tijd voor het Parlement gedemonstreerd in het Rabat. Zij hebben ook hoop. Hun vlammetje, dat al door de andere revoluties in Tunesïe en Egypte is aangestoken is bij hun blijven branden en brandt nog steeds middels de de protest beweging “20 Februari”. Maar waarom breekt de Lente revolutie in Marokko dan niet door ?
Veel Marokkanen willen ten eerste geen verandering van het regime maar alleen van beleid. Het vertrek van de regering is dus voor velen niet een hoofdkwestie zoalks in de andere landen. Dat is één van de belangrijkste redenen.
Daarbij is Marokko een koningrijk. Het koninkrijk heeft in de loop van de geschiedenis over het algemeen een belangrijke rol gekregen voor de identiteit van Marokkanen. Zo belangrijk zelfs dat het absoluut ondenkbaar is geworden dat je ook de koning kunt wegsturen. De koning is echter ook nog heel populair in het land.
Ten tweede, doet de koning Mohamed VI zo veel mogelijk om zijn eigen status te behouden en de onrust te bezweren. Voorbeelden hiervan zijn : de nieuwe grondwetswijziging, de vervroeging van de verkiezingen en het geven van meer macht aan het parlement en aan de premier.
Een andere reden voor de niet opkomende revolutie in Marokko is ook omdat het een verdeeld land is en dat altijd al is geweest. Er zijn dus verschillende volkeren zoals de Berberen en de Arabieren. Er vondt ook een dreiging van een afscheiding van de Sahara met een eigen staat in het zuiden plaats, een strijd die continue doorgaat.
Dit in tegenstelling tot de min of meer homogene landen zoals Egypte en Tunesie. Met 1 volk en 1 taal is er geen angst dat het land uiteen valt of allerlei stammen die zichzelf met eigen gebiedje identificeren of streven naar onafhankelijkheid. Zelfs de kopten (Christenen) doen dat niet in Egypte.Tunesie is helemaal homogeen, allemaal Arabisch, soennitisch, en hebben geen roep om autonomie etc.
Dus, de koning en het koningshuis zijn in Marokko een hele belangrijke bindende factor van een erg verdeeld land. En daarom heel vertrouwd. Wat zonder hem? Dat roept angst op bij de bevolking.
Het feit dat de opkomst voor de Parlementsverkiezingen van 45% procent, 8% hoger is dan de vorige verkiezingen laat wel zien dat de Marokanen, ook al is er tot vandaag nog niets konkreet uitgevoerd, een kans willen geven aan nieuwe ideen en nieuwe maatregelen maar wel met hetzelfde regerings model.
Alhoewel de demonstraties van “20 februari” weinig hebben opgeleverd, hebben veel kiezers hun ongenoegen door blanco stembiljetten in te leveren of alle vakjes op de formulieren door te krassen getoond. Er blijft nog steeds hoop en het “Revolutinaire vlammetje” brandt nog steeds. Dit vlammetje is zelf zo hard blijven branden dat sommige Marokkanen hebben besloten er een eind aan te maken door zich te immoleren. Deze acties, die de Tunesische revolutie hebben veroorzaakt vinden dus ook in Marokko plaats en beginnen een soort tendance te worden. Is de verlangen naar veranderingen dan zo groot dat de pijn van het verstrijken van tijd het over de hoop neemt ?
Ten slotte is het vraagstuk 'Een lente revolutie in Marokko?' ook gebonden met het vraagstuk 'Meer democratie in Marokko?'. Een revolutie is volgens mij een groot verlangen naar democratie dat niet meer verstopt of genegeerd kan worden. Dan is ook de vraag wat is democratie eigenlijk ? Wat betekent dat voor de Noord-Afrikaanse volkeren?
Volgens mij zal vrijheid het woord zijn wat het meest zal terugkomen. Soms duurt het voor sommige volkeren langer om deze vrijheid te krijgen. Deze tijd is voor sommige mensen niet houdbaar meer. Daarvoor moet inderdaad in landen zoals Marokko het hele politiele stelsel veranderen om voor democratie plaats te maken.
Maar, zoals ik hiervoor al zei kan dit niet zomaar gebeuren. Ik denk dat je democratie niet zomaar kunt vragen en krijgen.
“Democratie is geen produkt, je kunt het niet kopen.”
Democratie moet langzamerhand een plaats krijgen in de stevige, vaak door de de tijd, vastgegroeid maarschappelijk stelstel. Daarom denk ik dat de lente revolutie in Marokko misschien plaats zal vinden maar dat democratie niet morgen voor de deur zal staan.
Claire Duiverman,
op basis van het laatste nieuws in Marokko van oktober tot en met eind januari en een artikel in 'L'Express' van Christian Makarian : De la “révolution tranquille” au laboratoire islamiste.
Drie maanden geleden hebben de parlementsverkiezingen in Marokko plaats gevonden. Deze verkiezingen maken deel uit van veel hervormingen die koning Mohammed VI heeft doorgevoerd. De vorst wil daarmee voorkomen dat de onrust in de Arabische wereld overslaat naar Marokko. Volgens de protestbeweging “20 Februari” verandert er niet veel in Marokko. De groepering had daarom opgeroepen tot een boycot van de verkiezingen.
In oktober waren er verkiezingen in Tunesië, het land waar de Arabische Lente begon. Daar won de conservatieve islamitische partij, Ennahda. In Egypte, waar eind november de parlementsverkiezingen zijn geweest, is de islamistische Moslimbroederschap de grootste partij geworden. In elk Arabisch land is er onrust. Ook in Marokko. We kunnen ons dus afvragen of de Arabische Lente ook in Marokko zal plaats vinden.
Veel landen zijn in een veel slechtere staat dan landen waar er een revolutie is uitgebroken. Bijvoorbeeld Tunesïe. Tunesïe kent, vergeleken met Marokko veel minder corruptie en armoede. Toch is daar een revolutie uitgebroken en komt het maar niet op gang in Marokko.
Net als andere Noord-Afrikaanse en Arabische landen was Marokko begin dit jaar het toneel van protesten tegen het gebrek aan vrijheid en de wijdverbreide corruptie. Veel jongeren en werklozen hebben lange tijd voor het Parlement gedemonstreerd in het Rabat. Zij hebben ook hoop. Hun vlammetje, dat al door de andere revoluties in Tunesïe en Egypte is aangestoken is bij hun blijven branden en brandt nog steeds middels de de protest beweging “20 Februari”. Maar waarom breekt de Lente revolutie in Marokko dan niet door ?
Veel Marokkanen willen ten eerste geen verandering van het regime maar alleen van beleid. Het vertrek van de regering is dus voor velen niet een hoofdkwestie zoalks in de andere landen. Dat is één van de belangrijkste redenen.
Daarbij is Marokko een koningrijk. Het koninkrijk heeft in de loop van de geschiedenis over het algemeen een belangrijke rol gekregen voor de identiteit van Marokkanen. Zo belangrijk zelfs dat het absoluut ondenkbaar is geworden dat je ook de koning kunt wegsturen. De koning is echter ook nog heel populair in het land.
Ten tweede, doet de koning Mohamed VI zo veel mogelijk om zijn eigen status te behouden en de onrust te bezweren. Voorbeelden hiervan zijn : de nieuwe grondwetswijziging, de vervroeging van de verkiezingen en het geven van meer macht aan het parlement en aan de premier.
Een andere reden voor de niet opkomende revolutie in Marokko is ook omdat het een verdeeld land is en dat altijd al is geweest. Er zijn dus verschillende volkeren zoals de Berberen en de Arabieren. Er vondt ook een dreiging van een afscheiding van de Sahara met een eigen staat in het zuiden plaats, een strijd die continue doorgaat.
Dit in tegenstelling tot de min of meer homogene landen zoals Egypte en Tunesie. Met 1 volk en 1 taal is er geen angst dat het land uiteen valt of allerlei stammen die zichzelf met eigen gebiedje identificeren of streven naar onafhankelijkheid. Zelfs de kopten (Christenen) doen dat niet in Egypte.Tunesie is helemaal homogeen, allemaal Arabisch, soennitisch, en hebben geen roep om autonomie etc.
Dus, de koning en het koningshuis zijn in Marokko een hele belangrijke bindende factor van een erg verdeeld land. En daarom heel vertrouwd. Wat zonder hem? Dat roept angst op bij de bevolking.
Het feit dat de opkomst voor de Parlementsverkiezingen van 45% procent, 8% hoger is dan de vorige verkiezingen laat wel zien dat de Marokanen, ook al is er tot vandaag nog niets konkreet uitgevoerd, een kans willen geven aan nieuwe ideen en nieuwe maatregelen maar wel met hetzelfde regerings model.
Alhoewel de demonstraties van “20 februari” weinig hebben opgeleverd, hebben veel kiezers hun ongenoegen door blanco stembiljetten in te leveren of alle vakjes op de formulieren door te krassen getoond. Er blijft nog steeds hoop en het “Revolutinaire vlammetje” brandt nog steeds. Dit vlammetje is zelf zo hard blijven branden dat sommige Marokkanen hebben besloten er een eind aan te maken door zich te immoleren. Deze acties, die de Tunesische revolutie hebben veroorzaakt vinden dus ook in Marokko plaats en beginnen een soort tendance te worden. Is de verlangen naar veranderingen dan zo groot dat de pijn van het verstrijken van tijd het over de hoop neemt ?
Ten slotte is het vraagstuk 'Een lente revolutie in Marokko?' ook gebonden met het vraagstuk 'Meer democratie in Marokko?'. Een revolutie is volgens mij een groot verlangen naar democratie dat niet meer verstopt of genegeerd kan worden. Dan is ook de vraag wat is democratie eigenlijk ? Wat betekent dat voor de Noord-Afrikaanse volkeren?
Volgens mij zal vrijheid het woord zijn wat het meest zal terugkomen. Soms duurt het voor sommige volkeren langer om deze vrijheid te krijgen. Deze tijd is voor sommige mensen niet houdbaar meer. Daarvoor moet inderdaad in landen zoals Marokko het hele politiele stelsel veranderen om voor democratie plaats te maken.
Maar, zoals ik hiervoor al zei kan dit niet zomaar gebeuren. Ik denk dat je democratie niet zomaar kunt vragen en krijgen.
“Democratie is geen produkt, je kunt het niet kopen.”
Democratie moet langzamerhand een plaats krijgen in de stevige, vaak door de de tijd, vastgegroeid maarschappelijk stelstel. Daarom denk ik dat de lente revolutie in Marokko misschien plaats zal vinden maar dat democratie niet morgen voor de deur zal staan.
Claire Duiverman,
op basis van het laatste nieuws in Marokko van oktober tot en met eind januari en een artikel in 'L'Express' van Christian Makarian : De la “révolution tranquille” au laboratoire islamiste.